مقالات بررسي ضايعات محصولات كشاورزي

سيب زميني از محصولات عمده زراعي استان همدان به شمار مي رود، سطح زير كشت و توليد اين محصول به ترتيب 22158 هكتار و 615235 تن مي باشد. اين استان با 13 درصد از سطح زيركشت و 8/17 درصد از توليد سيب زميني كشور در جايگاه خاصي قرار دارد. يكي از راههايي كه ميتوان عرضه اين محصولات را در استان افزايش داد جلوگيري از ضايعات در مراحل سه گانه توليد، توزيع و مصرف مي باشد. در مرحله توزيع شرايط نامطلوب نگهداري منجر به افزايش ضايعات مي شود. كشاورزان اين استان سيب زميني را معمولا به منظور تامين بذر و يا عرضه به بازار در ماه هاي آتي در انبار نگهداري مي كنند. به دليل محدوديت انبار فني در اين منطقه، كشاورزان سيب زميني كار محصول خود را در شرايط نامطلوب و در انبار نيمه فني و گاه خانگي انبار مي كنند. اين وضعيت باعث مي شود كه مقدار زيادي از محصول از بين برود. در اين راستا تحقيق حاضر به بررسي ضايعات سيب زميني در مرحله انبارداري و تعيين ارزش اقتصادي آن پرداخته است. براي اين منظور دو رقم اگريا و مارفونا را به مدت 6 ماه در چهار نوع انبار (فني، نيمه فني، نيمه سنتي و سنتي) نگه داري و در طي اين مدت با نمونه برداري از محصول و ثبت دما ورطوبت ميزان افت محصول اندازه گيري شده است. سپس مقدار ضايعات را بر اساس قيمت محصول محاسبه و ارزش ضايعات در انبارهاي مختلف مورد مقايسه قرار گرفته است. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي دهد ضايعات سيب زميني رقم اگريا كمتر از رقم ماروفونا است. همچنين در انبار سنتي ضايعات رقم آگريا 45 درصد و رقم ماروفونا 6/47 درصد مي باشد. اين نسبت در انبارهاي فني براي ارقام آگريا و مارفونا به ترتيب 1/15 و 9/18 درصد برآورد شده است.