مقالات همايش ملي آموزش عالي و كارآفريني گذشته، حال، آينده

نيروي انساني هر جامعه اي به مثابه ثروت ملي آن جامعه محسوب مي شود. از اينرو نيروي انساني يکي از عوامل موثر در توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي است. بدون ترديد مهمترين شرط توسعه پايدار، توجه به منابع انساني خواهد بود.
کشور ايران نيز با دارا بودن جمعيت جوان و بلاخص نرخ بالاي فارغ التحصيلان دانشگاهي مي تواند از اين عامل مهم به نحو چشمگيري در فرايند توسعه بهره مند شود. در مقطع کنوني ايجاد اشتغال براي اين جمعيت جوان، يکي از مساله هاي اصلي کشور مي باشد که در برنامه هاي توسعه نيز از جايگاه و اهميت ويژه اي برخوردار بوده است.
آموزش عالي کشور، که پرورش نيروي پژوهشگر و ماهر در يک رشته تخصصي و توليدکنندگان دانش و مديران تراز اول جامعه را بعهده دارد، نقش محوري را در توسعه اقتصادي کشور دارا مي باشد.
البته نظام آموزش عالي ما تلاشهاي بسياري را در جهت تربيت يک نيروي متخصص داشته است اما اين آموزشها فقط از لحاظ نظري بوده و در خصوص آموزش کاربردي اقداماتي انجام نشده است. بنابراين وقتي دانشجويان، فارغ التحصيل مي شوند نمي توانند به راحتي وارد بازار کار شوند.
با توجه به افزايش جمعيت دانشجويي کشور و نرخ بيکاري فارغ التحصيلان دانشگاهي در حال حاضر توجه به اشتغال آنها بيش از هر زمان ديگر محسوس است در اين ميان کارآفريني با توجه به زمينه هاي فرهنگي موجود در جامعه به عنوان يکي از راهکارهاي اساسي توسعه اشتغال در کشور علاوه بر کاهش معضل بيکاري مي تواند زمينه افزايش درآمد ملي را فراهم سازد. بنابراين ما در اين مقاله به بررسي نقشي که دانشگاهها در آموزش کارآفريني و مهارتهاي کسب و کار دانشجويان و فارغ التحصيلان مي تواند داشته باشد مي پردازيم.