مقالات همايش ملي آموزش عالي و كارآفريني گذشته، حال، آينده

در اين مقاله به بررسي مدل نظري پويش عمل انگيزه پيشرفت و ارتباط آن با کارآفريني پرداخته شده است. نياز به پيشرفت از جمله نيازهاي روان شناختي انسان است که از طريق تجربيات فردي، فرايندهاي رشدي و جامعه پذيري کسب مي شود. اين نياز به صورت تفاوت هاي فردي اکتسابي در افراد وجود داشته و بخشي از شخصيت ماست. منظور از نياز به پيشرفت، ميل به انجام دادن کارها به نحو مطلوب و متناسب با معيارهاي متعالي است. اين نياز افراد را براي جستجو نمودن و کسب موفقيت در رقابت با معيارهاي عالي با انگيزه مي کند. (مک کللند و همکاران، 1985) منظور از معيارهاي عالي مواردي از قبيل رقابت با تکليف، رقابت با خود و رقابت با ديگران است. عنصر مشترک در تمام اين موقعيت هاي پيشرفت اين است که فرد با معيارهاي متعالي روبرو شده و به وسيله آن برانگيخته مي شود. عمدتا به اين علت که مي داند عملکرد آينده ارزيابي معني داري از شايستگي او به بار خواهد آورد. افراد داراي نياز بالا به پيشرفت عموما در مواجهه با چنين موقعيت هايي هيجان هاي مثبتي مثل اميد، غرور و انتظار خشنودي را تجربه مي نمايد و همين امر رفتار پيشرفت گرايانه آنها را با انگيزه مي نمايد. همچنين نحوه تفکر آنها، يعني ادراک توانايي بالا، گرايش به تسلط، انتظارات زياد براي موفقيت، ارزش قايل شدن زياد براي پيشرفت و سبک انتسابي خوش بينانه، زمينه شناختي لازم را براي پرورش شيوه تفکر پيشرفت گرا آماده مي نمايد. تحقيقات جديد نشان داده است که سه موقعيت از نظر توانايي فعال کردن و ارضاي نياز به پيشرفت از اهميت ويژه اي برخوردارند: تکاليف نسبتا دشوار، رقابت و کارآفريني (مک کللند، 1985) افرادي که از انگيزه بالاي پيشرفت برخوردارند بيشتر به سراغ تکاليف و فعاليت هاي نسبتا دشوار مي روند زيرا عملکرد در اين گونه فعاليت ها مشوق هاي هيجاني و شناختي مثبتي را در آنها فعال مي نمايد و اين فعاليتها عرصه اي را براي آزمايش مهارت ها و تجربه هيجان هايي چون احساس غرور و خشنودي فراهم مي کنند (تروپ، 1983) همچنين اين افراد براي رقابت به خاطر خودش ارزش زيادي قايل اند زيرا فعاليت هاي رقابت آميز فرصتي براي امتحان کردن مهارت هاي آنان فراهم آورده و فرصت نشان دادن يا اثبات توانايي ها را به آنها مي دهد (اپستين وهاراکيوويچ، 1992)