مقالات همايش ملي آموزش عالي و كارآفريني گذشته، حال، آينده

امروزه اهميت و ضرورت توسعه، پژوهش و آموزش كارآفريني در جوامع مختلف، به ويژه در نظام آموزش عالي و دانشگاهي بر كسي پوشيده نمي باشد. ضرورت و اهميت آن تا جاي است كه در پايان «كنفرانس جهاني آموزش عالي در قرن 21 چشم انداز و عمل در اكتبر 1998» كه زير نظر ونسكو برگزار شد، اعلام داشت كه؛ «توسعه مهارت ها و ابتكارهاي كارآفريني بايد دلمشغولي و دغدغه عمده آموزش هاي دانشگاهي قرار بگيرد. از اين رو، بيشتر دانشگاه هاي بزرگ جهان آموزش و توسعه كارآفريني را در دستور كارخود قرار داده اند. از آنجا كه آموزش و ورود ادبيات آكادميك كارآفريني در ايران سابقه چنداني ندارد، اما دلمشغولي عمده مراكز آكادميكي و دانشگاهي كشور قرار گرفته است و با توجه به رهيافت ها ونگرش هاي گوناگوني كه در ادبيات كارآفرين وجود دارد، آموزش كارآفريني دچار كثرت گرايي و تشدت آراي در محتوي و اجراي آموزشي آن قرار گرفته است و فلسفه، ماهيت و ريشه كارآفريني تنها در ابعاد اقتصادي، مالي و كسب و كار استوار گشته و صرفا بر روي روش هاي كارا و نوآورانه در بخش محصولات و خدمات قرار گرفته است. از اين رو، مقاله حاضر برآن است تا آموزش جوهر و ماهيت كارآفريني را گسترش دهد در همين راستا بر اساس مدل مفهومي، به جاي كارآفريني، آموزش و توسعه ارزش آفريني را پيشنهاد مي دهد. آموزش ارزش آفريني مبتني بر چهار نوع آموزش؛ آموزش كارآفريني با ابعاد اقتصادي و كسب و كار، آموزش حال آفريني با ابعاد اجتماعي، سياسي وفرهنگي، آموزش خودآفريني با ابعاد رواني وخودشكوفايي، آموزش جان آفريني با ابعاد معنوي مي باشد. بر همين اساس، دراين نگارش بعد از بررسي و تجزيه و تحليل تناقض ها و ابهام ها و دشواريهاي تعريف كارآفريني، واژه كارآفريني با جهت گيري هاي آن مفهوم سازي مي شود، سپس به منظور ارايه مدل مفهومي ارزش آفريني، ابعاد وجودي انسان و همچنين ارتباطات چهارگانه مرتبط با ارزش آفريني مورد بررسي قرارمي گيرد