مقالات همايش ملي آموزش عالي و كارآفريني گذشته، حال، آينده

در حال حاضر نقش و جايگاه کارآفريني به عنوان يکي از عوامل به يقيين تعيين کننده در فرايند توسعه سازمان ها و کشورها توجه صاحبنظران علمي و مديران را بيش از پيش به خود جلب نموده است. کوشش هاي فراوان صاحبنظران علمي در شناخت هر چه بيشتر و رفع تنگناهاي علمي گسترش کارآفريني و همچنين تلاش مديران در جهت پياده سازي موفق الگوها و دست آوردهاي علمي اين حوزه گواهي روشن بر اين مدعا مي باشد. در اين خصوص نظام آموزش کارآفريني با رسالت تربيت کارآفرينان متعهد و متخصص مورد نياز کشور نقش قابل توجهي را بر عهده دارد. اگر هدف غایي نظام آموزش کارآفريني ايجاد و ارتقا مهارتهاي مورد نياز کارآفرينان مفروض پنداشته شود، آنگاه در حالت ايده آل طراحي و برنامه ريزي اين نظام بايد به گونه اي صورت گيرد که کليه خواسته ها، نيازها و مهارتهاي مورد نياز کارآفريني به شکل مطلوب برآورده گردد. به نظر مي رسد اين امر در مقام عمل به دليل محدوديتهاي متعدد پيش روي نظام آموزش کارآفريني کمتر احتمال تحقق دارد. لذا تعيين اولويت هاي آموزش کارآفريني خواسته يا ناخواسته ضرورت پيدا مي کند که اين امر نيز به نوبه خود تحت تاثير شناسايي کامل، به موقع و صحيح نيازها، خواسته ها و مهارتهاي مورد نياز کارآفريني و اولويت بندي آنها مي باشد. چنين فضايي از تحقيق و تصميم گيري تطابق کاملي با مفروضات و مفاهيم مدلهاي تصميم گيري چند شاخصه دارد. در اين مقاله نحوه استفاده از اين مدلها در تعيين اولويت هاي اوليه نظام آموزش کارآفريني مورد توجه قرار گرفته است