مقالات ادبيات تطبيقي خودي از نگاه ديگري

در بررسي تاريخ ادبيات ايران، اصطلاح ادبيات کهن به ادبيات دوره پيش از اسلام تعلق دارد که ادبيات پهلوي بخش عمده آن است. گرچه آثاري که به زبان پهلوي تاليف شده بيشتر آثار ديني زرتشتي است و آثار صرفا ادبي آن چه منثور و چه منظوم از ميان رفته ولي بازتاب آنها به گونه ترجمه و يا اقتباس در آثار نويسندگان عربي و فارسي زبان سده هاي بعد نمايان است. در اين مقاله ضمن اشاره کوتاهي به علل تاريخي و اجتماعي زوال اين آثار اشاراتي داريم به آن دسته از آثاري که از اين زبان باقي مانده که تنوع موضوعي آنان نشان از غنا و کثرت شان دارد.
يکي از مهمترين بخش هاي ادبيات پهلوي بخش اخلاقيات آن است و علت اهميت آن تاثير بسزايي است که اين آثار در ادبيات دوران اسلامي داشته است. مجموعه اندرزهاي پهلوي به ويژه حکم عملي و تجربي مضامين بسياري از اندرزهايي است که در ميان ملل ديگر نيز راه يافته است. بررسي اندرزنامه هاي پهلوي و بازتاب آنها در آثار منظوم و منثور اسلامي موضوع اصلي اين مقاله است که از آن ميان از دو کتاب منثور و منظوم جاويدان خرد ابن مسکويه و شاهنامه فردوسي شاهداني ذکر مي شود.