مقالات ادبيات تطبيقي خودي از نگاه ديگري

ادبيات مهاجرت تجربه گران سنگ نسلي را به تصوير مي کشد که دور از مام وطن، با بر دوش کشيدن محنت هاي جامعه و زبان، به مدد قلم فرهيخته هنر، انديشيدن و دانستن را پاس مي دارند.
کوشش هايي نظير آنچه براهني در امريکا و فرانسه، قاسمي در فرانسه، معروفي در آلمان و خاکسار در هلند انجام داده اند، بي شايبه به گسترش ارتباط و تعامل فرهنگي، معرفي توانايي و قابليت هاي ادبيات خودي و پيوند زبان مادري با ديگر زبانها انجاميده است.
در اين ميان نمي توان نقش نگاه سنجيده، متين، منصفانه و اما نگران مهاجر را از نظر دور داشت. ادبيات مهاجر فارسي به رغم تمام دغدغه هايي که فرارو دارد، وارد مرحله نويني از مناسبات جهاني شده و مي توان نويد داد که نسل خجسته اي در راه است. ادبياتي که در دل تغييرات پرشتاب جوامع، در تعاملي فرهيخته تر و عقلاني تر با سرزمين ميزبان و به دور از سردرگمي ها و غرض ورزي ها به بيان حس ها و دريا فت ها مي پردازد.
مهاجر ديگر هويت خود را در برزخ گذشته اي که پشت سرگذاشته و آينده مبهمي که در سرزمين ميزبان پيش رو دارد جستجو نمي کند و رويکردش به تعلقات خاطر گذشته و بازسازي آن در حد نوستالژي باقي نمي ماند. امروز اگر چه ادبيات مهاجرت بيرون از وطن و بيرون از زبان اتفاق مي افتد اما در موقعيت زيستي و فرهنگي جديد سردرگم نمي شود و ديگر ديوار تناقض ها و نا همساني ها را نفوذ ناپذير نمي داند.
نوشته حاضر به مقايسه و بررسي مولفه هاي نوظهور در طرز تلقي مهاجر از سرزمين ميزبان و نگاه او به ساختارهاي اجتماعي و فرهنگي آن پرداخته است.