دانلود مقالات مربوط به مدیریت پروژه

در قرار دادهاي ساخت، پيمانکار مي بايست تعهدات خود را در مدت معيني به پايان برساند و تاخير در انجام کارها قطعا ادعاي کارفرما براي جبران خسارت را به همراه خواهد داشت. از اينرو زمان ايفاي تعهد، اهميت زيادي در اين نوع قراردادها دارد. مبرا شدن پيمانکار از پرداخت جبران خسارت ناشي از تاخير، بستگي به ماده هاي تمديد زمان تصريح شده در قرارداد دارد. اين ماده ها با انتقال ريسک تاخير به کارفرماي مسووليت و تعهدات پيمانکار را محدود مي سازند. شرايط عمومي پيمان ايران از جمله قراردادهايي است که در آن اجراي موضوع پيمان، در مدت معين از اهميت خاصي برخوردار است. در شرايط عمومي پيمان ايران تمديد زمان قرارداد پيش بيني شده است اما ماده هاي مربوط به تمديد زمان داراي ابهامات و کاستي هايي مي باشد. در اين مقاله به منظور بيان اين ابهامات و کاستي ها، شرايط عمومي پيمان ايران با شرايط قراردادهاي بين المللي JCT98، ويرايش هفتم ICE و فيدبک 2006 از منظر رويدادهايي که منتج به تمديد زمان مي شوند و همچنين فرآيند طرح ادعاي تمديد زمان از سوي پيمانکار و تصميم گيري در مورد آن، مقايسه مي شود