دانلود مقالات حمل و نقل ریلی

تعين توان بالقوه سرزمين (Evaluation of Capability) به عنوان يک ابزار برنامه ريزي راهبردي استفاده از سرزمين، فرآيند ارزيابي اثرات محيط زيستي (EIA) پرژه هاي خطي نظير راه آهن را، هدفمند و مکاندار ساخته و در واقع کاربرد آنرا منطقي و عملي تر مي سازد، در تحقيق حاضر پروژه قطار سريع اسير اصفهان – تهران بعنوان مطالعه موردي انتخاب گرديده است. از پردازش داده هاي انتخاب شده جهت ارزيابي توان اکولوژيکي منطقه مطالعاتي، به کمک سامانه اطلاعات جغرافيايي مشخص گرديد که در حدود 68.5 درصد از کل مساحت محدوده انتخاب شده براي اجراي طرح از توان طبقه 1 (مناسب) براي توسعه، 15.5 درصد از داراي توان طبقه 2 و 15.9 درصد از سطح کل منطقه نيز داراي توان طبقه 3 (نامناسب) براي توسعه مي باشد. همچنين بر اساس ازيابي اثرات محيط زيستي صورت گرفته، مهمترين پيامد منفي ناشي از اجراي طرح آلودگي صوتي و ارتعاش ناشي از تردد قطار در دوران بهره برداي خواهد بود. با توجه به شاخص هاي آسيب پذيري (Vulnerability Index) پيش بيني شده براي پهنه مطالعاتي که هرکدام داراي توان متفاوتي جهت توسعه بوده اند، در فاز ساختماني پهنه شماره 2 که از لحاظ توسعه داراي توان نامناسبي بوده (طبقه 3)، بيشترين آسيب پذيري از پيامدهاي منفي اجراي طرح را خواهد داشت. پهنه شماره 1 (با توان طبقه 2)، نيز بدليل توان اکولوژيکي نسبتا خوبي برخوردار بوده از لحاظ آسيب پذيري در جايگاه آخر قرار مي گيرد، در مرحله بهره برداري از طرح نياز به ترتيب پهنه شماره 3، 2 و 1 آسيب پذير شناخته شده اند. در اين مقاله سعي شده تاب اب تلفيق دو روش ارزيابي محيط زيستي، ضمن هدفدار نمودن فرآيند ارزيابي اثرات، اثر بخشي از راهکارهاي برنامه هاي مديريت و و پايش محيط زيستي پروژه به منظور تقليل آثار و پيامدهاي منفي بيشتر گردد.