دانلود مقالات مدیریت-کیفیت

در دو دهه اخير به دنبال ناتواني نظامهاي سلامت در پاسخگو يي به نيازها و انتظارات جديد بهداشتي، درماني و بازتواني، گرايش بين المللي قوي در ارتباط با اصلاح نظام سلامت با استفاده از سازوكار اقتصادي يعني «بازار محوري» شكل گرفته است. محتواي اين اصلاحات را مي توان در سه حوزه دسته بندي نمود: ۱) تجديد ساختار نظام سلامت، ۲) خصوصي سازي، ۳) دريافت پاره اي از هزينه هاي خدمات عمومي از مصرف كنندگان. نظام سلامت ايران هم به دلايل متعددي مانند نابرابري در دسترسي به خدمات، ناكافي بودن منابع مالي و نامناسب بودن نحوه تخصيص آنها، افزايش سرسام آور هزينه هاي درماني و بازتواني، پاسخگو نبودن به نيازهاي جديد ناشي از گذر جمعيتي، اپيدميولوژيكي و اقتصادي و كيفيت نامناسب خدمات، دچار چالشهاي جدي شده است و نيازمند اصلاح زيربنايي مي باشد. مطالعات انجام شده حاكي از آن است كه اكثر كشورها به خصوص كشورهاي در حال توسعه، تجربيات ناموفقي در زمينه اصلاح نظامهاي سلامت داشته اند. خلط بحث  «محتواي اصلاح «با» فرايند اصلاح» يكي از علل عمده شكست اين برنامه ها مي باشد. در مركز فرايند اصلاح قرار دارد و به عبارت ديگر بحث فرايند اصلاح يك موضوع «اصلاح سازماني» مديريتي است تا سياسي و اقتصادي. بنابراين لازمه اجراي موفقيت آميز فرايند اصلاح، اتكا به يك «فلسفه مديريتي» جامع و كاربردي است .
اين فلسفه بايد از يك طرف پاسخگوي نيازها و تقاضاهاي جديد و در حال تغيير جامعه باشد و از طرف ديگر تغيير و اصلاح سازماني را در راستاي اهداف اصلاحات در بطن خود داشته باشد. فلسفه مديريت جامع كيفيت واجد چنين خصوصياتي است. از اين رو گزينه پيشنهادي مولفين براي اصلاح نظام سلامت در ايران، استقرار اين پارادايم مديريتي مي باشد.

اصطلاح «توسعه پايدار» به جهت اهميت ويژه خود امروزه بيش از هر چيزي به گوش مي رسد. محور هر توسعه اي «انسان» است. در جهان كنوني تنها انسانهاي «توانمند» كه درصد كمي از مردم را تشكيل مي دهند، مي توانند منشا تغيير و حركت به سوي توسعه باشند.