دانلود مقالات علوم زمين

منگنز يک ريزمغذي ضروري براي رشد و نمو گياهان است و منگنز اضافي از مهمترين عوامل محدود کننده رشد در خاک هاي اسيدي به شمار مي رود. در اين تحقيق، به منظور بررسي تاثير مقدار اضافي منگنز بر جنبه هاي فيزيولوژيک رشد و نمو گياه چاي، قلمه هاي ريشه دار شده دو ساله چاي در محلول هوگلند تغيير يافته در سيستم هيدروپونيک هوادهي شده با pH معادل 4.2 به مدت يک ماه در شرايط گل خانه اي در دماي متوسط 27 ± 3 C و شدت نور 101.5 mol.m^-2s^-1 و با تعويض هفته اي يک بار، پيش تيمار شدند. بعد از گذشت اين مدت و پيدا شدن ريشه هاي سفيد و جديد، گياهان تحت تيمارهاي يک هفته اي با فلز منگنز با غلظت نهايي 0.9 ميلي مولار و با تعويض هر 3 روز يک بار، قرار گرفتند. پس از گذشت يک هفته، ريشه هاي سفيد گياهان براي تعيين فعاليت آنزيم پراکسيداز (PO) در سه بخش محلول (SPO)، يوني (IPO) و کووالاني (CPO)، محتواي ليگنين و قند ريشه برداشت شدند. هم زمان با برداشت ريشه، کلروفيل برگ گياهان نيز در شرايط گل خانه اي اندازه گيري شد. نتايج حاصل نشان داد که فعاليت بخش محلول (SPO) و کووالاني پراکسيداز (CPO) به همراه محتواي ليگنين و در تيمار با منگنز اضافي (0.9 ميلي مولار) کاهش يافت. از طرف ديگر فعاليت بخش يوني پراکسيداز (IPO) به همراه محتواي کلروفيل برگ در تيمار با منگنز اضافي افزايش يافت، اما اين افزايش معني دار نبود. ميزان قند محلول ريشه ها نيز در تيمار با منگنز اضافي افزايش يافت. بر اساس نتايج به دست آمده پيشنهاد مي شود که منگنز اضافي ممکن است اثرات مفيدي بر رشد گياه چاي از طريق کاهش چوبي شدن ديواره سلولي و به دنبال آن تحريک رشد داشته باشد.

 نسخه قابل چاپ