سکوی اخبار قرآنی: قرآن پژوهی،قرآن شناسی و....

گروه هنر: مدرس ادبيات دانشگاه بيرجند با اشاره به اينكه ديوان حافظ الهام گرفته از آيات قرآن است، گفت: ادبيات حافظ ترجمه آيات قرآن است و در روش شعر او استفاده از اين ويژگی فراوان ديده می‌شود.

مرادعلی واعظی، مدرس ادبيات در دانشگاه بيرجند در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه خراسان جنوبی، با اشاره به اينكه برخی ادبيات حافظ ترجمه آيات قرآن است و در روش شعر او استفاده از اين ويژگی فراوان ديده می‌شود و خودش به اين امر افتخار كرده است، گفت: او شاعری است كه از عمق دل و وجودش سخن گفته و آن را به بركت دعای سحر می‌داند.

وی با اشاره به اينكه انسجام محتوايی امتيازی است كه در اشعار حافظ ديده می‌شود، افزود: حافظ درصدد اثبات اين نكته است كه جهان‌ مدار دارد و مدار آن امامت و ولايت است و او می‌گويد كه جهان هستی به دنبال امام می‌گردد و بشر نيز پيروی اين محور حركت می‌كند.

مدرس ادبيات دانشگاه بيرجند تصريح كرد: آنچه امروز در كشور ما و دنيای بشريت بايد به آن رسید و تا به آن نرسيم مشكلات جامعه بشری حل نمی‌شود اين است که امام و رهبر را بيابيم و همچون حافظ گرد شمع وجود او پروانه‌وار بسوزيم.

واعظی با بيان اينكه نبوغ و استعداد سرشار در كنار مطالعه و دانش عميق و درك ويژه از جهان پيرامون خود بر اثر سير و سلوك درونی باعث شد تا حافظ، شعری يگانه و متفاوت با پيشينيان خود به ادبيات و مخاطبان آن عرضه كند، اظهار كرد: تيزهوشی حافظ موجب شد تا او مُقلد شاعران پيشين نباشد، هرچند كه از گنجينه ادبی گذشتگان و معاصران خود به خوبی استفاده كرد.

وی ادامه داد: درك والا از شرايط روزگار و انعكاس آن در اشعار نيز باعث شد تا حافظ برای تمام اعصار حرفی برای گفتن داشته باشد. البته روزگار حافظ روزگاری بوده كه همواره در تاريخ ما تكرار شده و همين امر شعر حافظ را برای انسان معاصر شعری ملموس و قابل درك كرده است.

واعظی در رابطه با جايگاه عشق و عقل در ديوان حافظ گفت: گونه‌ای از عقل‌گريزی در روزگار حافظ و در اشعار شاعران آن وقت جلوه داشته است؛ چراكه حافظ در زمانه‌ای زيست كه هرچند سال جنگی خانمان سوز، روزگار مردم را درهم می‌ريخت و مردم شيراز بارها شاهد تغيير حكومت همراه با قتل و غارت فراوان بودند.

وی تصريح كرد: حافظ در اين ميان به عشق پناه می‌برد و آن را تنها ملجأ می‌داند؛ چراكه چنين فجايعی را عقل به هيچ وجه برنمی‌تابد.

اين مدرس ادبيات، دليل ديگر توجه بيشتر حافظ به عشق نسبت به عقل را در اين می‌داند كه عارفان در مكتب خود بر اين باور هستند كه عقل قادر به درك و تفسير اين جهان نيست و مركبی است كه جوينده را به منزل مقصود نمی‌رساند و در اين زمينه گفت: هرچند عقل می‌تواند در اين زمينه بسيار كمك حال باشد اما عشق يگانه وسيله‌ای است كه می‌توان با آن به حقيقت وجودی انسان دست يافت.

واعظی يادآور شد: از نظر عرفا تنها راه درك حقيقت كه همان يگانگی با حضرت حق است، عشق است و حافظ در اين زمينه اين‌گونه می‌سرايد:

در اين مقام مجازی به جز پياله نگير

در اين سراچه بازيچه غير عشق مباز