قدمت امامزاده شاهزاده ابراهیم بود به قرن هفتم هجری می‌رسد؛ نشانی این بنا در نقشه‌ها این طور درج شده است: فیروزكوه ـ سیمین‌... همین! شاید حتی اگر از محلی ها بپرسید، کمتر کسی مکان دقیق این زیارتگاه را بشناسد. مگر قدیمی ها که روزگاری بالای کوه می رفتند و امامزده شاهزاده ابراهیم را زیارت می کردند. اگر شما هم اهل ماجراجویی هستید و توان کافی برای کوهنوردی دارید، سراغ این نشانی بروید.

امامزاده شاهزاده ابراهیم را باید در جایی بعد از روستای گچه ببینید. راه از گچه به بعد، بکر و دست نخورده است. به هیچ عنوان فکر این که ارتفاعات را با ماشین پشت سر بگذارید، نداشته باشید. موتور شاید، اما ماشین هرگز!

از مسیر که می گذرید، چیزی شبیه رویا شما را فرا می گیرد. اینجا دیگر نشانه‌ای از انسان قرن بیست و یكم دیده نمی‌شود. در مسیرتان گاهی مجبورید از جاده‌ای باریك بگذرید و گاهی از لای کوه و دره. حتی گاهی مسیر تبدیل به كوره‌راهی می شود كه شاید عرض آن نیم متر باشد! این راه هیچ نشانی دقیقی ندارد و باید خوش شانس باشید که یکی از اهالی شما را تا آن جا همراهی کند.

در طول مسیر از چند رودخانه هم می گذرید و شاید مجبور باشید از میان آب عبور کنید. بالاخره پس از طی حدود 30 كیلومتر به شهری قدیمی می رسید که کاملا متروك شده است. در كنار این شهر، بنایی سفید به چشم می‌خورد. بنای این امامزاده از خارج با سیمان سفید روكش شده و هیچ شكل منظمی در آن نمی بینید. اما زیبایی گنبد آن شما را جذب می کند. داخل بنا هم با گچ پوشیده شده است.

در كنار این بقعه حمامی قدیمی، زائرسرا و نمازخانه وجود دارد. در شمال شرقی و در مجاورت امامزاده تپه‌ای باستانی قرار گرفته كه آثار و بقایای تعدادی خانه در آنجا جلب توجه می‌كند.

چشمه‌ای كه در شمال بنا قرار دارد آب مورد نیاز زائران را تامین می‌کند. این بقعه در گذشته رونق بسیاری داشته و مردم روستاهای اطراف برای زیارت و قربانی كردن به این محل می‌آمدند. در جنوب امامزاده یك قبرستان دیده می شود كه در آن، سنگ‌های تاریخی ویژه دوره اسلامی دیده می‌شود و تا چندی پیش نیز در آن تدفین انجام می‌شده است.

شاید جالب باشد که بدانید در این منطقه می توان فسیل صدف، ماهی و سفال‌های پیش از تاریخ را دید که از زمان های بسیار دور و شاید میلیون‌ها سال به جا مانده اند؛ وقتی که کوه هنوز سر از آب بیرون نیاورده بود!