پرسش و پاسخ های اعتقادی

توسل ائمه (ع) به پیامبر (ص)

ما اعتقاد راسخ داریم که هرگز نباید کسی را در حاجت خواستن هم ردیف خداوند قرار داد، اما اشتباه در تطبیق این امر بر مسأله توسل است که ما به شدت منکر آن هستیم. به عبارت دیگر، در مکتب تشیع در آموزه توسل، بر این نکته تاکید می­شود که غیر از خداوند همه بنده­اند و نیازمند و فقیرند، چه انسان­های عادی و چه انبیاء و اولیاء و تنها از آنجا که انبیاء و اولیاء در میان انسان­ها از مقام ویژه­ای برخوردارند، به آنها توسل می­شود و بنا بر این حتی اگر از آن­ها حاجتی هم خواسته شود، تنها بعنوان واسطه­ای میان انسان و خداوند است و نه چیز بیشتر و در فرهنگ شیعه فرد متوسل از عمق وجود خود معتقد است که همه امور بدست خداوند است و اوست که بالاصاله همه حاجات را بر می­آورد.

ائمه (ع) در دعاهایی که به ما آموخته­اند، راه توسل به پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) را به ما یاد داده­اند و از این جهت الگوی ما هستند. ضمن اینکه در دعاهایی که از بعضی از ائمه نقل شده است، آنها خداوند را به حق پیامبر (ص) سوگند داده­اند، چنانکه ابوعبیده حذاء می­گوید: شنیدم که امام باقر «علیه السلام» در حال سجده این دعا را می­خواند: أَسْأَلُکَ بِحَقِّ حَبِیبِکَ مُحَمَّدٍ إِلَّا بَدَّلْتَ سَیِّئَاتِی حَسَنَات‏...[i](خدایا) به حق دوستت حضرت محمد (ص)از تو می خواهم که گناهان مرا به اعمال نیک تبدیل کنی ...