پرسش و پاسخ های اعتقادی

حدیثی در مورد وسیله قراردادن معصومین(ع)

قرآن کریم در سوره مائده آیه 35 می فرماید:

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ وَ جاهِدُوا فی سَبیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ[i]

ای کسانی که ایمان آورده‏اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید! و وسیله‏ای برای تقرب به او بجوئید! و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید!

و در سوره نساء آیه 64 می فرماید:

وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّهَ تَوّابًا رَحیمًا[ii].

و اگر این مخالفان، هنگامی که به خود ستم می‏کردند (و فرمانهای خدا را زیر پا می‏گذاردند)، به نزد تو می‏آمدند؛ و از خدا طلب آمرزش می‏کردند؛ و پیامبر هم برای آنها استغفار می‏کرد؛ خدا را توبه پذیر و مهربان می‏یافتند.

و در سوره منافقون آیه 5 آمده است که:

وَ إِذا قیلَ لَهُمْ تَعالَوْا یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللّهِ لَوَّوْا رُؤُسَهُمْ وَ رَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُونَ.[iii]

هنگامی که به آنان گفته شود: »بیایید تا رسول خدا برای شما استغفار کند!«، سرهای خود را (از روی استهزا و کبر و غرور) تکان می‏دهند؛ و آنها را می‏بینی که از سخنان تو اعراض کرده و تکبر می‏ورزند!

آیات 97 و 98 سوره یوسف هم معنای مشابه ای دارند.

احمد بن حنبل و ترمذی و ابن ماجه و بیهقی از عثمان بن حنیف نقل می کنند[iv] که مرد نابینایی خدمت پیامبر آمد و عرض کرد که برای من دعا کن تا خداوند شفایم بخشد پیامبر فرمود: اگر می خواهی دعا می کنم و اگر می خواهی صبر کن که صبر برای تو بهتر است گفت دعا برایم کن پیامبر دستور دارد که یک وضوی خوب بگیرد و با این دعا خدای خود را بخواند: "اللهم إنی اسألک و اتوجه بنبیک محمد نبی الرحمه یا محمد إنی توجهت بک الی ربی فی حاجتی لتقضی لی. اللهم شفعه فی"یعنی بارالها من از تو می خواهم و توسل می جویم به پیامبرت محمد که پیامبر رحمت است ای محمد من شما را بین خود و خدای خود واسطه کردم در مورد حاجتم، حاجتم برآورده می شود خدایا شفاعت او را در حق من بپذیر.

سنن ابن ماجه کتاب اقامه الصلوه و السنه فیها باب ما جاء فی الصلوه الحاجه حدیث شماره 1358 ص 441 و ابن اثیر به سند خود در ترجمه عثمان بن حنیف در کتاب اسد الغابه ـ و بیهقی به روایت صاحب کتاب تحقیق النصره ص 114 و در صحیح بخاری آمده است که عمر بن خطاب خلیفه دوم در یک سال قحطی که طلب باران کرد به عباس بن عبدالمطلب عموی پیامبر توسل جست و گفت: "اللهم إنا کنا نتوسل الیک بنبینا فسقینا و انا نتوسل الیک بعم نبینا فاسقنا قال فیسقون"یعنی خدایا ما به پیامبرمان توسل می جوییم پس برای ما باران فرست و ما توسل می جوییم به عموی پیامبران (عباس) پس بر ما باران فرو ریز و باران برای آنان نازل شد[v].