پاسخ به:جزوات و مقالات فلسفی
یک شنبه 24 اردیبهشت 1391 3:17 PM
| 9 : مقالات و بررسيها زمستان 1382; 36(دفتر 74 (2)):169-186. |
| نقد مباني سلفيه در توحيد |
| اله بداشتي علي* |
| * گروه آموزشي فلسفه و كلام اسلامي دانشگاه قم |
|
سلفيه اصطلاحي نوظهور در تاريخ انديشه اسلامي است كه گروهي از اهل حديث و پيروان احمد بن حنبل، ابن تيميه و محمد بن عبدالوهاب براي خويش برگزيده اند. آنان در روش شناخته نقل گرا، و در فهم نقل ظاهر گرا هستند، عقل را شايسته فهم مسايل الهي ندانسته و رسالتش را تنها فهم درست سخنان سلف مي دانند. بر مبناي هستي شناسي سلفيه خدا موجودي آسماني و نشسته بر عرش در آسمان هفتم است، صفات خبري زايد بر ذات همچون يد، نفس و وجه دارد و در قيامت به چشم سر ديده خواهد شد. آنان در تبيين و تفسير اينگونه صفات الهي از حيث معناشناسي براساس اصل ظاهرگرايي در قرآن و سنت و به تبعيت از برخي اهل اثر و اصحاب حديث به معناي ظاهر و عاميانه اين صفات بسنده كرده و آنان را تاويل نمي كنند. در نتيجه با پذيرش اين مباني توحيد سلفيه تنها با وحدت عددي سازگار است و توحيد حقيقي به معناي ذات بي مانند بسيط مبراي از هرگونه تركيب ثابت نمي شود. در اين مختصر مباني سلفيه در توحيد به خامه نقد كشيده شده است. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
