جزوات و مقالات فلسفی

مطالعه تجربي دين يكي از اضلاع دين پژوهي است كه دين را در قالب رفتار، بررسي و به دام تجربه مي اندازد. روش شناسي محيط ايدئولوژيك يكي از روشهاي مطالعه تجربي دين مبتني بر مبادي اي فراپست مدرنيستي است. اين روش شناسي در واكنش به حصرگرايي مدرنيسم و تكثر بدون رجحان (نسبي گرايي افراطي) ديدگاه ها در پست مدرنيسم متولد شده است و هر نوع مفهوم سازي در خصوص رفتار ديني را، براساس دركي دگرسان از مشاهده گر و مشاهده شده، در قالب يك محيط ايدئولوژيك مي فهمد، و امكان ديالكتيك تجربي ميان ديدگاه هاي مختلف در خصوص رفتار ديني را فراهم مي سازد. در اين روش شناسي، مفهوم سازيها در خصوص رفتار و تجارب ديني از طريق ديالوگ در چارچوب محيط ايدئولوژيك بين مشاهده گر علمي و موضوع ديني مشاهده شده، ساخته مي شوند كه به يك تجربه گرايي ديالكتيكي در بين ديدگاه ها در خصوص دين منتهي مي شود. روش شناسي تجربي اين الگو پيش فرضهاي غيرتجربي، هنجاري و جامعه شناختي هر مفهوم سازي و يافته پژوهشي در خصوص دين را آشكار مي سازد و از اين رويداد محدوديت و در عين حال بي همتايي هر ديدگاهي را مفروضه خود قرار مي دهد. الگوي محيط ايدئولوژيك عقلانيتي متكثر، نه منفرد و سلطه جويانه؛ عينيتي متوازن و نه بدون سوگيري؛ و ديالكتيكي تجربي و نه صرفا مفهومي؛ و هر منوتيكي تجربي و نه شخصي و سازمان نايافته را در عين پژوهي ارتقاء مي دهد و براساس روشن سازي تجربي سوگيري هر ديدگاهي درخصوص دين، امكان تسهيل صلح، دمكراسي و انسجام مفهوم سازيها را مي كارود. در اين مقاله مطالعات عمده تجربي در خصوص دين نيز براساس اين روش شناسي مرور شده اند.

 نسخه قابل چاپ