جزوات و مقالات فلسفی

با رونق گرفتن شهرنشيني رويکرد انسان به شناخت زمان بيشتر شد، زيرا او خود را نيازمند مي ديد که پيرامون پيدايش پديده ها و ديرينگي آنها، سنجش دو رويداد با هم و پيوند گذشته با آينده به بررسي بپردازد. ساختن دستگاه هاي زمان سنجي آغازين و ابزارهاي پيشرفته رصد و اصطرلاب و سپس پديد آوردن گاهنامه، نشان همان نيازبيني است. گرچه همه ملت ها در گاهنامه خود 12 ماه را يک سال به شمار مي آوردند، ولي سالشماري در نزد برخي از آنها خورشيدي و در نزد برخي ديگر ماهي بود. کمتر بودن شمار روزهاي سال ماهي از سال خورشيدي، ناهمگوني گردش آن دو را در پي داشت و محاسبه ها را نابسامان و دشوار نموده بود. براي پايان دادن به اين نابساماني، بابليان «کبيسه» را پديد آوردند تا به کمک آن، شمار روزهاي هر دو سال خورشيدي و ماهي را يک دست و گردش آن دو را هم عنان سازند. اين شيوه از سوي ديگر ملت ها و از جمله تازيان پذيرفته شد. تازيان براي يک دست نمودن سال ماهي خود با سال خورشيدي کشورهاي همسايه، هر سه سال يک ماه بي نام به پايان سال افزوده آن را 13 ماهه مي ساختند و چون با اين کار آغاز سال نو به تاخير مي افتاد، نام «نسي» (= به تاخير انداختن) را بر آن نهادند. نسي گيري، ماه هاي قمري را به گونه اي جا به جا مي کرد که هر کدام از ماههاي قمري در طول 36 سال فقط 3 سال در جايگاه واقعي خود مي بود. از آنجا که شماري از حکم هاي ديني مانند حج، روزه، پيکار و ... با ماه هاي ويژه اي پيوند داشت، اين جا به جائي مايه پايمال شدن آن حکم ها مي شد. از همين رو بود که پيامبر خدا (ص) در سال دهم، به کار بستن نسي را براي هميشه حرام کرد. اين گفتار برآنست که به معني درست نسي دست يابد. در آغاز گفتار، پيرامون پيدايش گاهنامه در چند کشور جهان و چگونگي آن سخن خواهيم گفت تا از پيشينه نسي آگاه شويم. سپس در باره جايگاه آن در ميان تازيان و پيامدهاي نادرستي که داشت به بررسي خواهيم پرداخت.

 نسخه قابل چاپ