جزوات و مقالات فلسفی

از ميان سده سوم ق، زبان فارسي رو به شکوفايي و پويايي نهاد و نوعي رسميت يافت. اما اين زبان، در مسير تکامل خود بر سنگلاخي ناهنجار که در هر گوشه آن لغزشگاهي نهان بود گذر مي کرد و پيوسته با موانع سياسي و اجتماعي و ديني سهمگيني در ستيز بود. به گمان ما سهمگين ترين خطر براي فارسي، از جانب دانشمنداني- تقريبا هميشه ايراني- پديد آمده بود که به زبان عربي عشق مي ورزيدند و ميل داشتند آنرا در سراسر ايران، فراگير سازند؛ هر چه فارسي پوياتر مي شد، دل نگراني اين دانشمندان نيز فزوني مي يافت. مبارزه اين گروه با زبان فارسي در زمينه هاي گوناگون جلوه گر شده است. ما در اين گفتار به يکي از مهمترين اين زمينه ها که همانا حوزه احاديث و روايات است پرداخته ايم: فارسي ستيزان، تعدادي حديث و روايت نقل کرده اند که در آنها فارسي خوار و ذليل و شايسته دوزخيان پنداشته شده است، در مقابل، فارسي دوستان، احاديث و رواياتي متضاد نقل کرده اند که در آنها فارسي، زباني خجسته و بلکه بهشتي تلقي شده است. مقاله ما مجموعه اين روايات را در بردارد.

 نسخه قابل چاپ