جزوات و مقالات فلسفی

عشق انساني که در آموزه هاي صوفيه و نيز منتقدان آنها غالبا با تعبير «عشق مجازي» ظاهر مي شود، يکي از مواضع غامض و دشوار در عرفان اسلامي است. اهميت روزبهان در اين عرصه، از آنجاست که وي نه تنها از به کاربردن اصطلاح رايج «عشق مجازي» تعمدا امتناع و به جاي آن از تعبير «عشق انساني» استفاده مي کند، بلکه تجربه عشق انساني را براي تحقق عشق رباني اجتناب ناپذير مي داند. آموزه روزبهان، بالطبع اين پرسش را پيش مي کشد که حيثيت معرفت شناختي عشق انساني چيست که بدون تجربه آن، عشق رباني رخ نمي نمايد. در اين پژوهش، به منظور يافتن پاسخ، نخست نشان داده مي شود که تحسين عشق انساني در انديشه عرفا در قالب پارادايم هاي گوناگون رخ داده است؛ سپس جايگاه عشق انساني در منظومه عرفاني روزبهان مورد کاوش قرار گرفته و با شرح واژه كليدي «تجلي» و تبيين فرايند «تاويل»، نوآوري هاي روزبهان در اين باب طرح و تحليل گشته و وجوه تمايز انديشه وي با عارفان ديگري که عشق مجازي را مقبول مي داشته اند، تقرير شده است.

 نسخه قابل چاپ