جزوات و مقالات فلسفی

زمان حقيقتي است كه با وجود انسان پيوند يافته است و انسان هميشه خود را در چنبره آن مي يابد، گويا انسان اسيرِ زمان است و راهي براي برون رفت از اين اسارت ندارد. ملاصدرا و برگسون كه فيلسوفاني از دو سنت فلسفي متفاوت هستند، در تلقي خويش از زمان، افقي تازه گشوده و راهي نو آغازيده اند. هم ملاصدرا و هم برگسون بر آن بوده اند كه حقيقت زمان را بايد در نسبت با وجود تفسير كرد. ملاصدرا زمان را حقيقتي مي داند كه از نحوه وجود ماديات انتزاع مي شود، برگسون نيز زمان را مرادف حركت مي داند و آن را ديرندي مي شمارد كه فقط از طريق خودآگاهي و شهود محض قابل درك است و بنياد هستي ما را تشكيل مي دهد. در اين نوشتار، پس از تبيين زمان از منظر اين دو فيلسوف، سعي خواهيم كرد تا ميان اين دو ديدگاه، الفتي ايجاد نماييم و روزنه اي براي مقارنه و تطبيق بگشاييم.

 نسخه قابل چاپ