جزوات و مقالات فلسفی

نوشتار حاضر تلاش دارد تا برخلاف ذهنيت غالب درباره ابن سينا رويكرد نويني از تفكرات وي را طرح كند و آن را به اثبات برساند. طبق اين رويكرد، ابن سينا علاوه بر تفكر استدلالي از تفكر عرفاني و اشراقي نيز بهره مند است؛ اما تفكر اشراقي وي در زير تار و پود استدلال هاي تعليمي و مكتب بحثي سينوي پنهان مانده است. گفتني است كه رسالت نوشتار حاضر واگشايي اين تجربه حضوري و ذوقي است، تجربه اي كه مي توان از آن تعبير به «عرفان عقلي» كرد. بنابه اين رويكرد، رساله هاي اشراقي ابن سينا و همين طور نمط هاي سه گانه اشارات وي ـ همگي ـ ساختار، رويكرد، و هدف واحدي دارند. افزون بر اين، كليت فلسفه ابن سينا نيز داراي نظامي واحد و ساختاري يگانه است و رساله هاي اشراقي و نيز سه فصل پاياني اشارات، در حاشيه تفكر اين فيلسوف قرار ندارند؛ بلكه در متن نظام فلسفي و تفكر او، همراه با ديگر مكتوبات وي، هدف واحدي را دنبال مي كنند. بر اين اساس، هستي شناسي ابن سينا تفاوتي آشكار با هستي شناسي ارسطو دارد.

 نسخه قابل چاپ