جزوات و مقالات فلسفی

معرفت شناسان مسلمان سه ديدگاه درباره «حكايت» مطرح كرده اند. ديدگاه مشهور اين است كه «حكايت» ذاتي باب برهان براي صور ذهني است و اين صور بالفعل ماوراي خود را نشان مي دهند. استاد فياضي «حكايت» را ذاتي باب ايساغوجي براي علم حصولي مي داند و بر اين باور است كه حاكي «نفس فاعل شناسا» به شمار مي رود و صور ذهني، وجودهاي ذهني محكي مي باشند. استاد مصباح اعتقاد دارند كه «حكايت» انتقال ذهن به طور طبيعي از صور ذهني به محكي است كه در برخي مراتب، حكايت صور ذهني شاني و بالقوه است و تنها در مرتبه تصديق صادق است كه «حكايت» به فعليت مي رسد.
عمده اختلافي كه بين اين سه ديدگاه وجود دارد به نوع تحليل بازمي گردد. در اين نوشتار، با تحليلي كه از «حكايت» ارايه شده است، به نقد ديدگاه مشهور و استاد فياضي پرداخته، و از برخي نقدهاي بنايي، همچون غفلت از نقش توجه فاعل شناسا در فرايند حكايت، سخن گفته ايم.

 نسخه قابل چاپ