پاسخ به:جزوات و مقالات فلسفی
جمعه 22 اردیبهشت 1391 8:19 PM
8 : مطالعات عرفاني پاييز و زمستان 1387; -(8):183-212. |
سمبوليسم نور و رنگ در عرفان ايراني - اسلامي |
نيكوبخت ناصر,قاسم زاده سيدعلي |
بي شک عرفان و تصوف - به دليل مايه هاي ارزشي و اخلاقي آن - از غني ترين نحله هاي فکري بشر است که بيشترين رسالت را در ابلاغ پيام باطني دين برعهده دارد. قدرت تاثير و عمق نفوذ انديشه هاي عرفاني در جامعه اسلامي به حدي است که کسي را ياراي انکارآن نيست، اما از آنجا که مفاهيم کشف و شهودي عرفا (مفاهيم تجريدي) در دايره محدود واژگان و الفاظ نمي گنجد و به قول مولانا «لفظ در معنا هميشه نارسان» است. براي رفع چنين تنگنا و نارسايي چاره اي جز بهره گيري از فنون هنري و ظرفيت هاي زبان شاعرانه وجود ندارد، بنابراين اغلب عرفا با بهره گيري از امکانات زباني چون تشبيه، مجاز، استعاره، ايهام و نماد به بروز تجارب شخصي خويش روي آوردند. در اين ميان استفاده از نمادواژه هاي رنگ در وصف عواطف نفساني و دريافت هاي شخصي بسيار قابل توجه است درحالي که به اين مهم کمتر توجه شده است. اين مقاله به نقش سمبوليک رنگ ها در بيان کيفيات نفساني و تجربه هاي شخصي عرفا پرداخته، به اميد آن که تا حدي افق ديد مخاطبان را نسبت به واژه گزيني هاي هدفمند عرفا وسعت بخشد يا به آنان در کشف راز و رمز آن واژگان در آثار عرفاني ياري نمايد. |
كليد واژه: نور، رنگ، نمادگرايي عرفاني، نمادواژه هاي رنگ، عرفان و تصوف |
نسخه قابل چاپ |