جزوات و مقالات فلسفی

يکي از شاعران و عارفان ايراني که نقشي برجسته در غنا و گسترش فرهنگ اسلامي - ايراني و حتي نشر آرمان هاي انساني و فرهنگ بشري داشته، جلال الدين محمد بلخي است. او به دليل نيل به ساحت صلح جاودان، معرفت ژرف به کتب وحياني و شناخت دقيق نهان آدمي، به ابعاد مختلف معرفت شناسي چون هستي شناسي، جهان شناسي، خداشناسي و خودشناسي وقوف دارد و از يک سو به تعالي روح انديشيده و از سويي ديگر، به رهانيدن انسان از حصارهاي تنگ نژادي، زباني، جغرافيايي و آفات ناشي از تنگ نظري، جزم انديشي و خودبيني مدد رسانيده است. او به مقامي رسيد که توانست در مجموعه آثار خود با جامعيتي شگفت و شگرف در حوزه انسان شناسي به تحليل عوامل و موانع آرامش روحي بشر بپردازد. او با اين نگاه فراگير و البته مبتني بر خرد و سنت عرفاني، مستي و فراموشي خويشتن، دورانديشي هاي بلفضولانه، بازي و اشتغال به خود و خودشيفتگي، شهرت طلبي و ... را به عنوان ملجاهاي نامناسب انسان ياد مي کند و براين اساس، با تاکيد بر معنويت، عرفان، دين و سعادت و تعالي روحي بشر و انديشه مندتر کردن او، به مقابله با مجموعه چالش ها و بحران هايي برمي خيزد که به صورت بالقوه روح انسان ها را تحديد و بلکه تهديد مي کند. اين مقاله با روش توصيفي - تحليلي و با استنباط از مثنوي به بررسي و آسيب شناسي آفات و بحران هاي فراروي آدمي در اعصار گوناگون و شناسايي آموزه ها و پيامدهاي رهايي بخش مولوي براي مقابله با اين چالش ها خواهد پرداخت. نتيجه پژوهش نشان مي دهد که مهم ترين پيام هاي مولوي براي انسان معاصر از ميان مجموعه پيام هاي جهاني، بررسي و تحليل عوامل و دلايل خودناشناسي و فقدان معرفت نسبت به من واقعي، شکاکيت، احساسات گرايي و شيفتگي نسبت به قيد و بند، بيگانگي و تنهايي، بي معنايي، مصرف زدگي، تبعيت از انديشه ها و افکار غالب است که در اين مقاله به بررسي و نقد آن ها در مثنوي معنوي خواهيم پرداخت.

 نسخه قابل چاپ