جزوات و مقالات فلسفی

عرفا با انديشه ها و تجارب اصيل عرفاني خود ديدگاه هاي مهمي را در مورد «نور» مطرح ساخته اند که مي توان از آن تحت عنوان بيانيه صوفيه درباره نور ياد کرد. نور خدا که انسان با طي مراحل و مراتبي مي تواند به آن برسد، نشانه اصلي و يا کليد معنايي متون عرفاني است. يافتن دلالت معنايي نشانه هاي متون عرفاني به خاطرمناسبات منطقي و منظم دروني نشانه ها، درک ژرفاي معاني را آسان مي کند. به گمان، در تفسيري که صوفيه از نور خدا ارائه مي دهند «انديشه عرفاني اتحاد با مطلق» سرمشق مفسرين بوده است. نور خدا داراي مراتبي است که اين مراتب بنا به تجارب عرفاني و روحاني صوفيه مختلف است. ليکن با همه اين مراتب مختلف و کشف آن ها در لايه نهاني خود، واقعيت ديگري است و آن حضور مسايلي چون، خودشناسي، خداشناسي و ديگر موضوعات بنيادين ديني و عرفاني در چارچوب اساسي اين تجربه عرفاني است. در اين نوشته سعي شده است که ضمن مطالعه و بررسي پيشينه مفهوم نماد «نور» در  تفاسير کهن عرفاني، به سير و تطور آن در متون برجسته عرفان و تصوف اسلامي نيز پرداخته شود.

 نسخه قابل چاپ