جزوات و مقالات فلسفی

قرآن کريم، طبق سخن و اعتقاد عارفان، مهم ترين منبع کسب معرفت در حوزه عرفان اسلامي است و معيار صحت حقيقت از توهم نزد ارباب معرفت است.
از متون عرفاني استنباط مي شود که دو گروه علي رغم اينکه در زي اهل سلوک اند، به دام افتاده خيالات باطل و گمان هاي نادرست از معارف و حقايق معاني قرآن کريم شده اند؛ نخست گروهي که در قصد سلوک و کشف حقيقت صادق اند، اما چون گرفتار ضخيم ترين حجاب، يعني «حجاب خودي» و نفس هستند، ادراکاتشان کشف و مکاشفه نسيت، بلکه کج فهمي و ناشي از کوري حدقه بينش است، گروه دوم آنان كه در قصد راه و هدف سلوک نيز آلوده به کسب جاه و نام اند و از اين روي گفتارشان مردود است.
از ديدگاه متون عرفاني فارسي هر دو گروه بي بهره از معرفت و شهود حق اند، و مدعيات آن ها باطل و راهزن است، هرچند که گفته هاي آنان ظاهري عارفانه و گفتماني در مسايل عرفان است. برخي، اين سلک بيانات معرفت نماي را به «نور نجس» تعبير کرده اند. سنايي، مولوي، محمد غزالي، احمد غزالي و عين القضات نيز هر کدام نامي بر اين رمز گويي هاي متظاهران مدعي کشف و شهود گذاشته اند، که در متن مقاله به آن پرداخته شده است. نيز در اين پژوهش، چوني و چرايي موضوع با تفکيک و تحليل از آراي مطرح در برجسته ترين متون عرفاني فارسي طرح و تحليل و شواهد کافي در هر نکته اي آمده است.

 نسخه قابل چاپ