جزوات و مقالات فلسفی

از آنجايي که شعر نتيجه درهم شکستن نظام و اصول حاکم بر زبان معيار (خودکار) است، شاعر براي خلق يک اثر هنري ناگزير است از اين هنجارها عدول کند و براي ظهور اين دگرگوني از ابزارها و شگردهاي گوناگوني بهره مي برد که سبب نزديک شدن محور زبان به نقش ادبي آن مي گردد. در اين ميان، بيدل دهلوي به عنوان برجسته ترين شاعر سبک هندي در به نمايش درآوردن ويژگي هاي فرمي و محتوايي اين دوره، به خلق و به کارگيري شگردهايي زباني پرداخته است که يا آن ها را تنها در زبان بيدل مي توان يافت يا سروده هاي وي تبلور کامل و زيباتري از آن ها را دربردارد. از اين رو، در پژوهش حاضر سعي شده است برخي از اين شگردهاي ابهام انگيز زباني و ساختارهاي سازنده و معاني قابل دريافت از آن ها، بر اساس فرايندهايي که در ژرف ساخت اين عبارات و ترکيبات بر روي محورهاي فرضي جانشيني و هم نشيني زبان صورت مي گيرد و عامل پيوند آن ها به روساخت مي گردد، تحليل و ارايه گردد.

 نسخه قابل چاپ