جزوات و مقالات فلسفی

برخي از فيلسوفان تحليلي معاصر در يک تقسيم بندي کلي واقعيت ها را به دو گونه طبيعي و نهادي تقسيم مي کنند. ويژگي اصلي واقعيت هاي نهادي اين است که متقوم به اعتبار جمعي انسان ها است. اين واقعيت ها عموما از صورت بندي قواعد قوام بخش يعني «X در بافت C، به عنوان Y محسوب مى شود» تبعيت مي کنند. وجود چنين واقعيت هايي پرسش هاي مهمي را براي فيلسوفان پديد آورده است: چگونه ممکن است واقعيتي صرفا به واسطه اعتبار انسان ها عينيت يابد؟ ماهيت چنين واقعيت هايي چيست؟ آيا مي توان آنها را ابژکتيو تلقي کرد؟ اگر پاسخ مثبت است به چه معنايي واقعيت هاي نهادي ابژکتيوند؟
در اين مقاله نشان داده مي شود که شالوده واقعيت هاي نهادي، کارکردهاي وضعي است. اين کارکردها که مجموعه اي از توان هاي بايايي را به همراه دارند، به واسطه حيث التفاتي جمعي توسط انسان ها اعتبار مي شوند. بنابراين واقعيت هاي نهادي به لحاظ هستي شناختي، سوبژکتيو و به لحاظ معرفت شناختي، ابژکتيوند. ابژکتيويته واقعيت هاي نهادي امري کاملا وابسته به زبان است؛ زبان خود نهادي بنيادين براي ساير نهادهاست.