جزوات و مقالات فلسفی

رفاه را به دشواري مي توان تعريف کرد. با وجود اين، از ملاحظه تعاريف مختلف مي توان آن را به برخورداري از امکانات زندگي در سه حوزه اصلي، يعني بودن، صيرورت، و تعلق، تعريف کرد. فرهنگ رفاه عبارت است از اصالت يافتن رفاه مادي و اومانيستي همراه با ابرازگرايي سوژه. در عصر حاضر، فرهنگ رفاه گسترده اي شکل گرفته است و با ارزش ها و معاني جديدي که با خود به همراه آورده، تاثير قابل ملاحظه اي بر کيفيت و کميت دين داري نهاده است. نظام معنايي نهفته در رفاه، يعني سوژه محوري و تاصل انسان، همراه با فرهنگ احساس گرايي سطحي، زمينه بسيار مساعدي جهت تحول دين داري فراهم کرده است. رابطه انسان با خدا، از رابطه تکليفي و تعبدي به رابطه اختياري و رمانتيک تحول يافته است و نيز دين به گونه اي تعريف شده است که تضادي با رفاه نداشته باشند. دين داري در تحت حاکميت فرهنگ رفاه، در معرض آن است که دين را به وسيله و ابزاري رفاه زا تبديل کند. همه تحليل هاي فوق، به صورت کاملا آشکار در جنبش هاي معنويت گراي نوپديد قابل مشاهده است.

 نسخه قابل چاپ