جزوات و مقالات فلسفی

قول به ماهيتي مستقل از اراده آدميان براي تکنولوژي، از سوي هر انديشمندي که ارائه شود، تاثيرات درازدامني بر کل منظومه تاملات او درباره تکنولوژي بر جاي مي نهد. هايدگر را در زمره قائلين به ماهيت مستقل براي تکنولوژي (ذات گرايان يا essentialists) آورده اند. راي هايدگر به اين ماهيت، موکد و سازگار با ساير پاره هاي تفکر او در باب تکنولوژي است. اين قول حتي تا نهايت فلسفه ورزي او درباره تکنولوژي يعني آنجا که راهي به سوي رهايي از گشتل تکنولوژي مي جويد، جاري است. مقاله حاضر سعي بر آن دارد که ادله و شواهد عرضه شده درباره اين موضوع از سوي هايدگر را بر تکنولوژي پزشکي جاري سازد. آنگاه به نقدهايي که ممکن است بر اين ادله و شواهد وارد شوند، مي پردازد. جستن بنيادهاي آراي هايدگر در باب تکنولوژي در نخستين اثر کلاسيک وي - هستي و زمان - مطمح نظر مقاله بوده است.

 نسخه قابل چاپ