جزوات و مقالات فلسفی

«گوهر دين و دينداري» مساله اي فلسفي - کلامي است که بستر آن مغرب و زمان رويش آن رنسانس مي باشد. دو نظريه «تجربه ديني» و «حکمت خالده» از ديدگاههاي مطرح در اين زمينه اند. در نگرش اول گوهر دين، تجربه اي است که سبب مي شود، فاعل آن تجربه، ديندار تلقي گردد و صدف مجموعه عقايد خواهد بود که با وصول به گوهر از آن استغنا حاصل مي شود و در نظريه دوم دين داراي دو ساحت ظاهري و باطني است و سطح باطني آن توحيدي است که به صورت حکمت خالده در درون انسان تجلي نموده و صدف نيز سنت هايي هستند که رهنمون به سوي گوهرند. در عرفان اسلامي، دين حقيقتي واحد است که داراي تجليات سه گانه ظاهري، باطني و بطن الباطني مي باشد؛ لايه باطني وحدت شخصيه و گوهر دين است و جلوه هاي ظاهري، اگر چه به عنوان صدف مطرح مي شوند، اما رقيقه همان حقيقت باطني است، پس هيچ گاه قابل زوال نخواهند بود. دينداري نيز حقيقتي سه لايه است که گوهر آن، شهود حق اليقيني توحيد عرفاني است؛ بنابراين گوهر دين و دينداري بايکديگر متناظرند.

 نسخه قابل چاپ