جزوات و مقالات فلسفی

تنزيه واجب الوجود نسبت به ممکنات و نقايص آنان که برگرفته از آموزه هاي ديني محسوب مي شود، از مهم ترين دغدغه هاي خداشناسي حکماي مسلمان است. در اين ميان ابن سينا ديدگاهي تنزيهي تر از ديگر حکما از جمله (ملاصدرا) دارد. او به جدايي خداوند از عالم معتقد است. بنا به اعتقاد او، اختلاف ميان خداوند و ممکنات به حدي است که وي از آن به «تباين» ياد کرده است. منشا تنزيه خداوند را بايد در مبادي وجودشناختي مشترک شيخ الرييس با ديگر حکما و ريشه هاي جداانگاري واجب از ممکنات را مي بايد در نگاه خاص وي جستجو کرد. مباحث او در الهيات عام و نظريه پردازي هاي وي در مباحثي چون وجود و ماهيت، واجب و ممکن و ويژگي هاي آن ها را مي توان زمينه ساز تنزيه خداوند دانست. اما آنچه باعث نگاه تنزيهي تر ابن سينا نسبت به سايرين شده است، نگاه کثرت گرايانه او به عالم موجود و عدم پذيرش تشکيک خاصي است. در چنين نگاهي خداوند، جدا و متمايز از ديگر موجودات است. در مقاله حاضر ابتدا به مبادي مشترک ابن سينا با ديگر حکما در ارايه نگاهي تنزيهي به خداوند پرداخته مي شود و در ادامه دلايل شکل گيري رويکردي تنزيهي تر ابن سينا نسبت به خداوند مورد توجه قرار گرفته است.

 نسخه قابل چاپ