جزوات و مقالات فلسفی

گرچه موضوع فطرت به لحاظ ورود آن در آيات قرآن در آثار تفسيري مورد توجه قرار گرفته، هيچ گاه نزد متقدمين مسلمان به صورت يك نظريه منسجم در باب انسان شناسي و يا معرفت شناسي سامان نيافته است. در روزگار ما برخي الهيدانان جهد بليغي كردند تا از آن، نظريه اي معقول پرداخته و در باب انسان شناسي ديني، اخلاق، منشا دينداري و توجيه خداپرستي از آن سود برند. فطرت بر اساس برخي اصول حكمت متعاليه امري بالقوه است كه در شرايط خاصي بر اثر صيرورت و حركت جوهري به فعليت مي رسد. از سوي ديگر، منكران فطرت با ذكر شواهدي، از جمله اقوامي كه هيچ گونه تصوري از (يا گرايشي) به خدا ندارند، از بن وجود فطرت را نفي كرده اند. ظاهرا وجود بعضي چالشها، همچون استقرايي بودن برخي مقدمات استدلال، مانع پذيرش نظريه فطرت به عنوان يك رهيافت كاملا فلسفي است. با اين همه، مي توان با رويكردي ميان رشته اي، مبتني بر تكثر روش شناختي، و در پرتو يافته هاي روان شناسان و آموزه هاي ديني، همچنان آن را رهيافتي مهم و قابل دفاع تلقي كرد.

 نسخه قابل چاپ