جزوات و مقالات فلسفی

ويتگنشتاين در دوره دوم حيات فلسفي خود، با توجه به كاربرد كلمات براي شناخت معناي آنها و با تاکيد بر تنوع كاربردهاي زبان و كثرت بازيهاي زباني، معتقد است كه بازيهاي مختلف زباني از نحوه هاي حيات گوناگون نشئت مي گيرند و هر نحوه اي از حيات داراي زبان خاص خود است. گفتار ديني هم يك بازي زباني مستقل با زباني يكتاست كه در نحوه اي از حيات حك شده است و قواعد و منطق خاص خود را دارد. بنابراين، مفاهيم و گزاره هاي ديني در درون بازي زباني دين معنا مي يابد و زبان ديني فقط براي كساني كه در نحوه حيات ديني شركت دارند، قابل فهم است. از نظر ويتگنشتاين، كاربرد زبان در بيان باورهاي ديني، به هيچ وجه، شباهتي با كاربرد آن در اظهار امر واقع ندارد. باور ديني، استفاده از يك «تصوير» است؛ تعهدي راسخ و تزلزل ناپذير است كه كل زندگي فرد را نظم و نسق مي بخشد و مبتني بر شواهد و دلايل نيست. از اين رو نه از جانب علم و فلسفه مددي مي يابد و نه هرگز گزندي مي بيند.
در اين مقاله با بيان ماهيت زبان در انديشه فلسفي ويتگنشتاين و توضيح مفاهيم «نحوه هاي حيات» و «بازيهاي زباني»، و بيان رسالت فلسفه در اين خصوص، بر معناي باور ديني و قياس ناپذيري آن با باورهاي ديگر و در نتيجه، بر يكتايي زبان ديني و استقلال گفتار ديني با بازي زباني دين تاکيد و برخي از مباني فلسفي «ايمان گرايي ويتگنشتايني» معرفي شده است.

 نسخه قابل چاپ