پاسخ به:جزوات و مقالات فلسفی
یک شنبه 3 اردیبهشت 1391 4:14 PM
| 8 : پژوهش هاي فلسفي - كلامي تابستان 1384; 6(4 (24)):167-191. |
| جايگاه امامت در كلام اسلامي |
| كريمي حسين* |
| * دانشگاه قم |
|
مساله خلافت (جانشيني پيامبر صلي ا... عليه و اله) بعد از ارتحال رسول ا... مورد اختلاف صحابه قرار گرفت. جمعي از آنان، يعني اهل سنت، امامت را تابع انتخاب دانسته و آن را امري فقهي مي دانند که به خود مسلمانان واگذار شده است و جمعي ديگر، يعني شيعيان، قايل به نص و انتصاب امامت شده و آن را از مسايل کلامي دانسته اند. مولف در اين مقاله سعي کرده با دلايل عقلي و نقلي، کلامي بودن آن را اثبات کند و اين بحث را به گونه اي بررسي کند که حافظ وحدت و دور از دامن زدن به اختلافات شيعه و سني باشد. نگارنده به پيروي از بزرگان اماميه بر آن است که امام بايد معصوم و در عقايد و اخلاق حسنه، به ويژه علم و عدالت افضل امت خود باشد و چون تشخيص و احراز قطعي عصمت و افضل بودن از ديگران براي مردم عادي ميسر نيست، تعيين امام واجد شرايط منحصر به تعيين خدا و ابلاغ از طرف پيامبر (صلي ا... عليه و آله) است. بنابراين، با انتخابات و آراي ملت نمي توان شخصي را به عنوان جانشيني پيامبر (صلي ا... عليه و آله) معين کرد. نقش ملت بعد از نصب وي در تحصيل قدرت و اتمام حجت موثر است. نگارنده براي اثبات اين مدعا اين مقاله را در 3 فصل و يک خاتمه به پايان مي برد و آن چه را در اين چکيده ادعا شده با دلايل عقلي و نقلي به اثبات مي رساند. |
| كليد واژه: |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
