جزوات و مقالات فلسفی

نظريه افعال گفتاري (Theory of Speech Acts) نظريه اي فلسفي است که جان لنگشاو آستين استاد فلسفه اخلاق دانشگاه آکسفورد در سال 1962 عرضه کرد و پس از او شاگردش جان سرل، فيلسوف ذهن و زبان معاصر در کتابي با عنوان افعال گفتاري آن را بسط و توسعه داد.

هدف اين نظريه ارايه تحليل جامعي از نحوه ارتباط زبان با عالم خارج است و در نهايت، به اين پرسش اساسي و مهم در حوزه فلسفه زبان پاسخ مي گويد که چگونه مي توان از يک سلسله پديده هاي طبيعي نه چندان پيچيده اي چون خروج اصوات از دهان يا ايجاد علايم و نشانه ها بر کاغذ به يک سلسله اوصاف معناشناختي عجيب چون معناداري، بي معنايي، صدق، حکايت، حمل، ارتباط با عالم خارج، دست يافت؟

اهميت اين نظريه از آن جهت است که شايد نخستين تلاش جانانه اي است که پس از حمله ويران گر ويتگنشتاين به هر گونه نظريه پردازي در فلسفه، صورت مي گيرد و تا حدودي نيز موفق است. فيلسوفان اکنون پس از گذشت چهل سال از طرح اين نظريه هنوز به استخراج لوازم و نتايج آن مشغول اند.

 نسخه قابل چاپ