جزوات و مقالات فلسفی

تحليل عالم به معناي ماسوي اله، پس از وحدت وجود، از اساسي ترين مسايل عرفان نظري است. اين نوشتار ضمن برشماري مقدمات لابدي بحث، تجلي را به منزله نظامي كه متصدي تبيين و تحليل كثرات است، بررسي مي كند.
ويژگي اين مقاله، اتقان انتساب مدعيان به اهل عرفان و به خصوص نحله محيي الديني است، اين ويژگي از آن جا مهم مي نمايد كه در برخي از يادداشت هاي محققان، بعضي تصورات غير واقعي، به گونه جازمانه به شيخ اكبر نسبت داده مي شود. تنها راه پيش گيري از اين آسيب پژوهشي در همه حوزه ها از جمله عرفان نظري، التزام به طرح دقيق نظرات مورد تحقيق است، به گونه اي كه آشكار كننده عبارات اهل عرفان باشد. از اين رو، روش نويسنده، توجه دو چندان به ذكر راوي گونه كلمات شيخ اكبر و شارحان وي، آميخته به تحليل آنهاست.

 نسخه قابل چاپ