جزوات و مقالات فلسفی

وجودشناسي از موضوعات و مسايل با اهميت در حوزه فلسفه و عرفان است، به طوري که محور اساسي اين دو دانش به شمار مي رود. هم فلاسفه و هم عرفا مدعي اند موضوع دانش آنها «وجود مطلق» است. اين اشتراک در لفظ موجب پيدايش برخي از لغزشها در حوزه فلسفه و عرفان به ويژه براي پيروان فلفه صدرايي شده است «چه آنها به هنگام بحث از اصالت وجود و مسايل مربوط به وجودشناسي براي تاييد نظرات خود به ديدگاه هاي عرفا استشهاد مي کنند در صورتي که هيچ اشتراکي- جز اشتراک در لفظ- ميان وجودشناسي صدرايي و وجودشناسي عرفاني وجود ندارد، زيرا اصالت وجود صدرايي در قلمرو وجود امکاني مطرح گرديده است، بدين معنا که وجود در قياس با ماهيت که هر دو مربوط به عالم امکان مي باشند (کل ممکن زوج ترکيبي له ماهيه و وجود) داراي اصالت است. ليکن مقصود عرفا از وجود مطلق وجود واجبي است و عارف هرگاه و هرکجا از وجود يا اصالت آن سخن مي گويد مرادش وجود خداست و نه چيز ديگر. در اين مقاله تلاش شده تا تفاوت اين دو ديدگاه تبيين گردد.

 نسخه قابل چاپ