جزوات و مقالات فلسفی

حزن از شروع پيدايش، همانند ديگر مباحث عرفاني، تحولاتي را پشت سر گذاشت. عامل اوليه شروع حزن و اندوه، آياتي از قرآن کريم و احاديثي از پيامبر (ص) است که مسلمانان را از عذاب آخرت بيم مي دهد. با تاثر از اين آيات و احاديث، عده اي غرق در ترس و خوف، با نگاهي به نقايص اعمال خود، در حزن و اندوه فرو رفتند. حزن در ابتدا، عکس العمل روحي و رواني اين عده از اصحاب پيامبر (ص) بود که به بکائين مشهور شدند؛ ولي در طي قرن اول هجري، به سبب بحران هاي سياسي و اجتماعي بيشتر مورد توجه قرار گرفت و به عنوان يک ميراث معنوي، از زاهدان اوليه به عرفان و تصوف اسلامي رسيد.
بعد از اين که حزن وارد حلقه هاي بحث صوفيان شد، مراتبي براي آن قابل شدند و علاوه بر خوف، از قبض و هيبت نيز به عنوان عوامل ايجاد آن نام برده شد و در برابر آن، بحث درباره رجا، بسط و انس هم رونق گرفت.

 نسخه قابل چاپ