جزوات و مقالات فلسفی

از ديرباز حتي از زمان حيات پيامبر گرامي (ص) توسل بر اوليا الهي و تبرک به آثار آنان همواره بين مسلمانان مرسوم بوده و کسي اشکال نکرده است و فقها آن را از مستحبات مهم دانسته اند. با وجود اين، اخيرا برخي با نگرش سطحي به متون ديني و جمود بر ظاهر برخي عبارت ها اين اعمال را نادرست دانسته و شرک ناميده اند. مقاله حاضر با بررسي موضوع و توضيح مفهوم دقيق و کاربرد درست واژه هاي توسل، توحيد، شرک و عبادت و با ملاحظه دقيق تر آيات مربوط و روايات نقل شده، درستي عمل مستمر مسلمانان در توسل به اوليا الهي و زيارت قبور آنان را مورد تاکيد قرار داده و نشان داده است که چنين کارهايي نه تنها با توحيد منافي نيست، بلکه امري مجاز و مستحبي است و اشکال فوق در نگاه خوشبينانه ناشي از فهم غير دقيق متون ديني ظاهربينان است.
علاوه بر اين، تاکيد شده است که ارتباط با اوليا و توسل به آنان، به عنوان اينکه آنان الگوي مورد توصيه دين در مسير توحيد و نشانه هاي راه اند، بلکه خودشان راه مستقيم در يگانه پرستي اند، به عنوان ضمانت سلامت ايمان توحيدي قرار داده شده است تا نسلهاي متوالي مسلمانان در اعصار مختلف به وسيله اين ارتباط و قرار گرفتن در راه مستقيم و با اختيار داشتن علايم راه، مسير درست توحيد گرايي را گم نکنند.

 نسخه قابل چاپ