جزوات و مقالات فلسفی

تفسير عرفاني، گرايشي ويژه از تفسير قرآن است که بر اساس آموزه هاي عرفاني و ذوقي و مباني سير و سلوک ويژه اي - که از طريق کشف و شهود باطن به دست مي آيد - استوار است و از اين راه مفسر به بيان بطون و لايه هاي پنهان آيات مي پردازد. از نگاهي ديگر، تفسير عرفاني، نوعي تاويل است. گرايش و نگرش عرفاني امام خميني (ره) در تاويل قرآن بر يک اصل بسيار مهم استوار است و آن تطابق کتاب تدوين الهي با کتاب تکوين است. از نگاه ايشان، قرآن و روايات بويژه ادعيه ماثوره ائمه عليهم السلام سرشار از تعابير عرفاني و مضامين والاي معنوي است؛ عباراتي که تنها با مباني عرفاني قابل تفسيرند. اگر چه رويکرد و گرايش غالب حضرت امام (ره) در بسياري از موارد، رويکردي عرفاني و مبتني بر مباني ويژه اهل عرفان است، همواره بر دو نکته کليدي تاکيد ورزيده است: يکي اين باور که اصطلاحات اهل عرفان، برگرفته از قرآن و حديث و آموزه هاي نوراني اهل بيت (ع) است و ديگر اينکه توجه به ظواهر شريعت شرط اساسي سير و سلوک و رسيدن به مقامات معنوي و علم به باطن شريعت (حقيقت) است.
نگارنده در اين نوشتار بر آن است تا ضمن تبيين رويکرد عرفاني و ارايه نمونه هايي از تاويلات عرفاني امام خميني (ره)، شيوه و مباني تاويل صحيح را از تاويلات ناروا و باطل از ديدگاه ايشان بازگو نمايد.

 نسخه قابل چاپ