جزوات و مقالات فلسفی

از ظاهر برخي عبارت هاي ابن رشد چنين استفاده مي شود كه وي حكمت را براي تحصيل سعادت عقلي خواص (فيلسوفان) كافي مي داند و شريعت را از اين جهت ضروري نمي داند. هرچند فيلسوفان را از جهات ديگري نيازمند شريعت مي داند. مثلا از اين جهت كه تنها با سعادت عامه مردم است كه مي توان از امكان تحقق سعادت خواص سخن گفت و چون سعادت عوام از طريق شريعت ممكن است، پس شريعت براي فيلسوفان هم ضروري است. اين مقاله ضمن ارائه شواهدي درباره اين ادعا، مي كوشد تا آن را در ارتباط با ديدگاه ابن رشد در مورد چگونگي شناخت پيامبران و نقش معجزه در شناسايي آنها مورد بررسي قرار دهد.

 نسخه قابل چاپ