جزوات و مقالات فلسفی

رفتارگرايي فلسفي يكي از شاخه هاي فيزيكاليسم است. فيزيكاليسم نظريه اي است كه نفس و حالات نفساني را يا غيرواقعي مي داند (فيزيكاليسم حذف گرا) و يا براي آنها واقعيتي جز امور مادي قايل نيست (فيزيكاليسم فروكاهش گرا). رفتارگرايي فلسفي نوعي فيزيكاليسم فروكاهش گرا ست كه بر مبناي آن نفس و حالات نفساني با رفتار بيروني انسان همسان پنداشته مي شوند. اين نظريه مبتني بر سه ديدگاه است: رفتارگرايي روانشناختي، نظريه تحقيق پذيري معنا و نظريه زبان خصوصي ويتگنشتاين. در اين مقاله مي كوشيم، ضمن معرفي رفتارگرايي فلسفي و مباني آن، ناكافي بودن اين مباني را در اثبات رفتارگرايي، و از اين رو، مخدوش بودن اين نظريه را نشان دهيم.

 نسخه قابل چاپ