جزوات و مقالات فلسفی

اين مقاله به بحث تطبيقى زمان از ديدگاه سنت آوگوستين و صدرالمتألهين پرداخته است. آوگوستين زمان را يك واقعيت خارجى و عينى لحاظ نكرده، بلكه آن را يك امر ذهنى مي داند که البته بي ارتباط با امور عينى نيست و در ارتباط با تغيير و حركت، و حوادثى كه در گذشته و آينده رخ مي دهد، تفسير مي شود. صدرالمتألهين بر اساس مبانى حكمت متعاليه و خصوصا ديدگاه خاص خود در حركت جوهرى و اصالت وجود و تقدم وجود بر ماهيت، زمان را بعد چهارم ماده دانسته، و آن را علامت و نحوه وجود سيال و نوشونده تلقى کرده است. به عبارت ديگر، وى زمان را عرض تحليلى لحاظ كرده كه عقل مي تواند آن را از نحوه وجود اجسام و موجودات مادى انتزاع کند.

 نسخه قابل چاپ