پاسخ به:پرتوى از سيره و سيماى حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله وسلم)
یک شنبه 17 مرداد 1389 3:13 PM
در ميان جمع، بشّاش و گشاده رو و در تنهايى، سيمايى محزون و متفكّر داشت
.
هرگز به روى كسى خيره نگاه نمىكرد و بيشتر اوقات چشمهايش را به زمين مىدوخت
.
اغلب دو زانو مىنشست و پاى خود را جلوى هيچ كس دراز نمىكرد
.
در سلام كردن به همه، حتّى بردگان و كودكان، پيشدستى مىكرد و هر گاه به مجلسى وارد مىشد نزديكترين جاى را اختيار مىنمود
.
اجازه نمىداد كسى جلوى پايش بايستد و يا جا برايش خالى كند
.
سخن همنشين خود را قطع نمىكرد و با او طورى رفتار مىكرد كه تصوّر مىشد هيچ كس نزد رسول خدا از او گرامىتر نيست
.
بيش ا ز حدِّ لزوم سخن نمىگفت، آرام و شمرده سخن مىگفت و هيچ گاه زبانش را به دشنام و ناسزا آلوده نمىساخت
.
در حيا و شرمِ حضور، بى مانند بود
.
هر گاه از رفتار كسى آزرده مىگشت ناراحتى در سيمايش نمايان مىشد، ولى كلمه گِله و اعتراض بر زبان نمىآورد
.
از بيماران عيادت مىنمود و در تشييع جنازه حضور مىيافت
.
جز در مقام داد خواهى، اجازه نمىداد كسى در حضور او عليه ديگرى سخن بگويد و يا به كسى دشنام بدهد و يا بدگويى نمايد
.