معرفی شخصیت های ادبی ایران

منوچهر آتشی در سال 1310 در روستای دهرود بخش بوشکان در بوشهر به دنیا آمد.

آتشی، متخلص به سرنا، شاعر، منتقد، مترجم و روزنامه‌نگار است.

وی تحصیلات ابتدایی و دوره متوسط را در بوشهر گذراند و برای گذراندن دوره دانشسرای مقدماتی به شیراز رفت.

آتشی در سال 1333 آموزگار شد و در شهر بوشهر و اطراف آن به تدریس پرداخت و در سال 1339 به دانشسرای عالی تهران وارد شد و در رشته زبان انگلیسی لیسانس گرفت.

او در مقطع کارشناسی رشته‌ زبان و ادبیات انگلیسی، فارغ‌التحصیل شد و در دبیرستان‌های قزوین، به امر دبیری پرداخت.

وی در پایان سال‌های خدمت دبیری به عنوان ویراستار در انتشارات سازمان رادیو و تلویزیون به کار پرداخت و در سال 1359 بازنشسته شد و به بوشهر بازگشت.

آتشی از سال 1333 انتشار شعرهایش را شروع کرد و در فاصله‌ چند سال توانست در شمار شاعران مطرح معاصر درآید.

نخستین مجموعه‌ شعر او با عنوان آهنگ دیگر در سال 1339 در تهران چاپ شد و پس از این مجموعه، دو مجموعه دیگر با نام‌های آواز خاک و دیدار در فلق انتشار یافت.

وی در دهه‌های 40 و 50 و 60 به سبک نیمایی شعر می‌سروده در دو دهه آخر عمر به شعر سپید روی آورد.

منوچهر آتشی سال 1384 بر اثر ایست قلبی در سن 74 سالگی در بیمارستان سینا تهران درگذشت و در زادگاهش بوشهر به خاک سپرده شد.

وی چند روز قبل از مرگش در مراسم چهره‌های ماندگار به عنوان چهره ماندگار ادبیات معرفی شده بود.

برخی از آثار منوچهر آتشی:

• آهنگ دیگر، ۱۳۳۹
• ‬آواز خاک، ۱۳۴۷
• ‬دیدار در فلق، ۱۳۴۸
• برانتهای آغاز
• گزینه اشعار، ۱۳۶۵
• وصف گل سوری، ۱۳۷۰
• گندم و گیلاس، ۱۳۷۰
• فانتامارا، اثر اینیاتسیو سیلونه (ترجمه)
• جزیره دلفین‌های آبی‌رنگ (ترجمه)
• مهاجران (ترجمه)
• دلاله (ترجمه)