بر اساس این رسم، وقتی بارندگی زیاد باشد و بیم آسیب دیدن محصولات برود، بزرگ قوم یا روستا نام هفت یا چهل کچل را بر كاغذ می نویسد و آن به بندی آویزان می كند تا باد بخورد و باران قطع شود! امروزی ها به جای این رسم عجیب، دعای دست جمعی می خوانند و نذر آفتاب می کنند.

در روستای «كرات كیاسر» شهرستان ساری، اگر باران ببارد و مانع فعالیت كشاورزی شود، زن های روستا به طور جمعی شعر زیر را می خوانند.

باران كو، باران بی پایان كو

گندم كه زیر خاكه، از تشنگی هلاكه

یا حضرت سلیمان، روز آفتاب و شب باران

در روستا «ولویه كیاسر» ساری وقتی باران به مدت چند روز ادامه داشته باشد برای بند آمدن آن بچه های روستا قوطی های حلبی را به نخی می بندند و دو سر نخ را می گیرند و در كوچه های محل راه می روند و دسته جمعی این شعر را می خوانند.

«قوطی قوطی آفتاب كن، یك مشت برنج تو آب كن،

ما بچه های گرگیم، از سرمایی بمردیم،

یا خدا، یا خدا فردا بشه آفتاب.»

در روستای «كلیج كلادودانگه» در هنگام بارش زیاد باران، بچه های محل لباس كهنه می پوشند و با جارو و گل و لای كوچه ها را به هم می زنند و می خوانند.

«بابروم – بابروم ، امروز آفتاب فردا آفتاب پیرا پس فردا آفتاب»

آنگاه افراد هر خانواده به بچه ها مواد غذایی و یا شیرینی می دهند. در روستای «علی اباد دودانگه » منطقه سواد كوه، وقت بارش زیاد باران اهالی محل پارچه ای را از امامزاده شاهزاده حسین می ربایند پس از آفتابی شدن هوا آن پارچه را به اضافه پارچه دیگر به امامزاده پس می دهند.

مراسم تمنای باران

از آنجا كه اساس معیشت و كشاورزی بر پایه آب است، بنابر این كم و یا زیاد بودن باران و آب مشكلاتی را ایجاد می كند. اگر باران كم ببارد و دچار كمبود آب بشوند مراسم خاصی را به جای می آورند تا خداوند دعای آن ها را مستجاب كرده و باران بفرستد.

مراسمی كه برای تمنای باران دارند به این شرح است.

اهالی روستا همگی به امامزاده مسجد یا میدان بزرگ روستا و یا خارج از روستا می روند دعا می كنند و «سید» گوشه ای از جلد قرآن را خیس کرده یا منبر را به این نیت كه باران بیاید، با گلاب می شوید. علاوه بر این مرسوم است كه همه مردم شیر و برنج جمع می كنند و با آن شیر برنج درست كرده می خورند و مقداری از آن را با این باور كه باران ببارد روی پشت بام می ریزند.

یكی دیگر از مراسم رایج به هنگام خشك سالی مراسم باران خواهی است. به زبان محلی این مراسم را «شیلون» یا «شیلان» می نامند. به این منظور ابتدا از اهالی محل مواد اولیه برای پخت شیر و برنج و یا آش مورد نظر آن ها جمع آوری می شود در روز معین اهالی در مكان مقدسی مانند مسجد، تكیه، امامزاده و یا در اطراف درخت مقدس جمع می شوند و پس از پخت آش به وسیله زن های محل، مراسم دعا وروضه خوانی انجام می شود و از خداوند طلب باران می كنند. پس از صرف آش مراسم به پایان می رسد.از دیگر عقاید مردم منطقه در این زمینه، گذاشتند پایه منبر در آب و یا ریختن آب به روی فردی سید است.