برنامه‌هایی که می‌آیند و می‌روند در برابر مشکلاتی که می‌آیند و نمی‌روند

برنامه‌هایی که می‌آیند و می‌روند در برابر مشکلاتی که می‌آیند و نمی‌روند !

چرا باید میانگین راندمان آبیاری در بخش کشاورزی در حد ۳۰ درصد باشد؟ چرا باید ۹۰ درصد آب قابل استحصال و ارزشمند کشوری که در مرز تنش آبی قرار دارد، سهل‌انگارانه به یغما رود و آنگاه ما با ژست‌های دلسوزانه از مردم بخواهیم که در مصرف آب شرب صرفه‌جویی کنند؛ آبی که در بیشینه‌ی خود، فقط هشت درصد از مجموع آب قابل استحصال کشور را دربرمی‌گیرد و تازه در همین بخش هم شاهدیم که به دلیل مشکلات خطوط انتقال و فرسودگی شبکه‌ لوله‌کشی شهری بیش از ۳۰ درصد از این آب ارزشمند و تصفیه‌شده را از دست می‌دهیم و بخش دیگری را به دلیل عدم جداسازی آب بهداشتی از آب شرب نابود می‌کنیم .
نگارنده با صرفه‌جویی ـ در مصرف آب ـ مخالف نیست، بلکه از فرهنگ صرفه‌جویی و مصرف‌ستیزی در تمامی ابعادش حتی در زمان ترسالی و ثروتمندی هم حمایت کرده و آن را مصداق بارزی از رفتاری مسئولیت‌شناسانه و محیط زیستی به عنوان شهروندی جهانی می‌داند، آنچه که با آن مشکل دارم، رویه‌ قالبی است که با فرافکنی موضوع، اغلب همه‌ تقصیرها را به گردن عوام انداخته و بدین‌ترتیب برای صندلی و میز قدرت خویش زمان می‌خریم .
البته یک حقیقت دیگر هم در چرایی ضعف برنامه‌نویسی کشور وجود دارد که شاید بتوان آن را با ذکر این رویداد تشریح کرد: «یکی از اعضای کمیته‌ تخصصی آب و کشاورزی شورای پژوهش‌های علمی کشور در سال ۱۳۷۵ می‌گوید: مالزی ۲۰۰ میلیون دلار را در اختیار ۲۰۰ نفر از متخصصین داخل و خارج گذاشته و از آنها خواسته که برای ۲۰ و حتی ۳۰ سال آینده اولویت‌بندی کنند. در حالی که در اینجا فقط ۲۰۰ هزارتومان به کمیسیون داده شده، ولی همان انتظارات مورد نظر است (فصلنامه‌ی رهیافت، ۱۳۷۵ ، شماره‌ی ۱۲ ، ص‌ص ۲۳-۶ ).
نگاه کن که اینک پس از ۱۲ سال از آن تاریخ، مالزی در کجا ایستاده و ما چگونه همچنان درجازده و می‌زنیم !
بیاییم به سربلندی ایران بیاندیشیم و در پای منافع واقعی ملّی خویش، هر مصلحت ظاهراً مقبول دیگری را تا هنوز فرصت باقی است، شجاعانه ذبح کنیم ... و بدین ترتیب عملاْ نشان دهیم که می‌توان غول بیابان‌زایی را در ایران زمین مهار کرده و از اُفت کارایی سرزمین مادری جلوگیری کرد .
به امید روزی که شاهد تدوین و تبیین برنامه‌هایی دقیق، هدفمند و پویا باشیم؛ برنامه‌هایی که بتوان روزشمار تحقق‌شان را به عینه دید و بدین‌ترتیب، خاطره‌ی تلخ فرصت‌سوزی‌های چند دهه‌ی اخیر را به تاریخ سپرد .