پاسخ به:مطالب خواندنی ماه رمضان
چهارشنبه 20 مهر 1390 11:12 PM
با این كه آغاز بعثت پیامبراكرم(ص) و نزول وحی بر آن حضرت، در مكه واقع شده بود و پیامبر(ص) به مدت سیزده سال به صورت نهان و آشكار اهالی این شهر و طوایف و قبایل اطراف آن را به دین مبین اسلام فراخوانده بود، جز تعدادی اندك، پاسخ مثبتی به وی ندادند و در صدد تكذیب و حتی دشمنی او برآمدند و در این راه وی و خانواده و یارانش و سایر مسلمانان را در فشار و تنگنا قرار داده و آن ها را اذیت و آزار زیادی نمودند. به طوری كه عده ای از مسلمانان به حبشه و خود پیامبر(ص) به همراه سایر مسلمانان به مدینه هجرت كردند و در این شهر مقدس، نظام نوپای اسلامی را بنا نهادند. از این پس دشمنی های مكیان، به ویژه قریش نسبت به پیامبر(ص) و مسلمانان مدینه فزونی یافت و جنگ های زیاردی از سوی آنان بر پیامبر(ص) و مسلمانان تحمیل گردید. سرانجام پیامبر(ص) به امر پروردگار منان تصمیم به فتح كانون اصلی مشركان و كافران قریش، یعنی مكه معظمه گرفت.
آن حضرت در دوم ماه مبارك رمضان، در رأس یك سپاه بزرگ ده هزار نفری از مسلمانان ] اعم از مهاجر، انصار و قبایل و طوایف اطراف مدینه [ به سوی مكه حركت كرد.(1)
یكی از مسلمانان مهاجر، به نام "خاطب بن ابی بلتعه" پیش از حركت سپاه اسلام، خبر حركت آنان را به واسطه زنی بد سابقه و نوازنده به نام "ساره" برای قریش ارسال كرد، ولی پیامبر(ص) از جاسوسی آن دو با خبر گردید و حضرت علی(ع)، زبیر و مقداد را مأموریت داد كه به هر صورت ممكن، آن زن جاسوس را بیابند و وی را دستگیر كنند.
آنان، زن جاسوس را در میان راه مدینه و مكه، در مكانی به نام "روضه خاخ" و به قولی در "خلیقه" یافته و وی را دستگیر كرده و به نزد پیامبر(ص) آوردند.(2)
پیامبر(ص)، مراقبت و مواظبت زیادی به عمل آورد كه قریش از حركت سپاه اسلام آگاه نگردد، بدین جهت تا رسیدن به "مرّالظّهران" كه در چند كیلومتری مكه است، اهالی مكه و جاسوسان و نفوذی های آنان هیچ خبری از حركت جهادی سپاه اسلام نداشتند.(3)
عباس بن عبدالمطلب، عموی رسول خدا(ص) كه در مكه می زیست و پیش از آن مسلمان شده بود، ولی رابطه حسنه ای با مكیان داشت، در همان زمان از مكه خارج شد و به سوی مدینه هجرت می كرد، كه با پیامبر(ص) و سپاه اسلام در سرزمین "جحفه" روبرو گردید.
وی پس از آن كه چندی در كنار رسول خدا(ص) بود، به دستور آن حضرت، به سوی مكه رفت و در میان راه با برخی از سران قریش مانند ابوسفیان، حكیم بن حزام و بدیل بن ورقاء برخورد كرد و خبر هجوم سپاه اسلام را به آنان گوش زد كرد و ابوسفیان را به همراه خود در نزد پیامبر(ص) آورد و او را وادار به پذیرش اسلام نمود.(4)
پیامبر اسلام(ص) هم از تاكتیك های نظامی خویش و هم از وجود ابوسفیان برای فتح مكه بهره جست و وی را پیشاپیش به میان مكیان فرستاد، تا با فراخوانی آنان به تسلیم شدن و هیچ گونه حركت نظامی انجام ندادن، زمینه فتح این شهر مقدس را بدون جنگ و خون ریزی فراهم كند.
گرچه عده از سركشان و طاغیان مكه با دسته ای از مسلمانان روبرو شده و به درگیری و نبرد پرداختند، ولی با دادن دوازده یا سیزده تن كشته، متواری شدند و در نتیجه این شهر مقدس در روز بیستم ماه مبارك رمضان، سال هشتم قمری به دست پیامبر(ص) و سپاهیان مسلمان فتح گردید و بت ها از خانه خدا به بیرون ریخته شد و داخل كعبه با آب زمزم شستشو داده شد و بدین گونه مقدس ترین مكان مذهبی و دینی مسلمانان از لوث بت ها، تصاویر و مجسمه ها پاكسازی شد و برای همیشه، محل مقدس و عبادت مسلمانان قرار گرفت.(5)
نقل شده كه در این روز امیرمؤمنان(ع) بر دوش پیامبراسلام(ص) ایستاد و بالای كعبه رفت و بت ها را به زمین انداخت و در هم شكست و به رعایت ادب، خود را از میزاب كعبه به پایین انداخت.(6)
برخی از مورخان و سیره نگاران، تاریخ فتح مكه را در روز سیزدهم رمضان ذكر كرده اند،(7) ولی اكثر علمای شیعه و اهل سنت، روز بیستم رمضان را روز فتح مكه می دانند.(8)
1- تاریخ ابن خلدون (ترجمه عبدالمحمد آیتی)، ج1، ص 432
2- فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام (جعفر سبحانی)، ص 431؛ الارشاد (شیخ مفید)، ص 50؛ تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 432؛ المغازی (واقدی)، ج2،ص 797
3- فرازهایی از تاریخ اسلام، ص 431؛ المغازی، ج2، ص 814
4- تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 433؛ فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ص 431
5- تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 434؛ فرازهایی از تاریخ اسلام، ص 435
6- وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص 43
7- البدایه و النهایه (ابن كثیر)، ج4، ص 326
8- تاریخ الطبری، ج2، ص 343؛ البدایه و النهایه، ج4، ص 326؛ تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 434؛ وقایع الایام، ص 42؛ مسارالشیعه (شیخ مفید)، ص 9- رمضان در تاریخ (لطف الله صافی گلپایگانی)، ص 220؛ المغازی، ج2، ص 780
اللّهمّ عرّفنی نفسک فانّک إن لم تعرّفنی نفسک لم أعرف رسولک اللّهمّ عرّفنی رسولک فانّک ان لم تعرّفنی رسولک لم اعرف حجّتک
حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح / ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت
